Diny: “Ja mijn kanarie heet Mieske, ge mag ‘m zo meenemen. Hij begint ’s ochtends om 6 uur al. Daarom doe ik het rolluik dicht en een fleecetrui over z’n kooi. En dan nog moet ik ‘m ooit in het washok zetten”
Esther: ”Dat meent ze niet echt, van dat meenemen. Ze is er veel te veel aan gehecht. Net als aan onze dinsdagmiddagen. Dat is vaste prik. Als het om een of andere reden niet doorgaat is onze hele week ontregeld. Het belangrijkste is het contact, het gesprek over leuke en minder leuke dingen.”
Diny: “En kletsen over andere mensen, kijken wat ze aanhebben en of dat bij elkaar past…”
Allebei in het vrijwilligerswerk
Diny: “Ik heb zelf ook jarenlang vrijwilligerswerk gedaan na het overlijden van mijn man. Op advies van mijn huisarts. Die zei: ‘je moet erop uit’. Ik dacht nog: ‘is dat wel goed voor mij?’, maar dadelijk staat ie weer aan de deur en heb ik nog geen stap gezet. Zodoende ben ik vrijwilligerswerk gaan doen in het bejaardenhuis. Dus ik weet echt wel wat het inhoudt. Nu heb ik zelf een Maatje van de VHE. Mijn dochter heeft het contact gelegd en toen kwam Esther. Met haar kan ik goed praten. Ook over de nare ziektes die zo vaak aanklopten. We waren thuis met drie kinderen en hebben alle drie kanker gekregen. Mijn beide broers zijn er aan gestorven toen ze goed 50 waren.”
Esther: “Ik ben in 2014 begonnen als vrijwilliger bij de Vrijwillige Hulpdienst Eindhoven. Eerst als Coachmaatje van twee mensen en later ook nog een tijd op kantoor. Maar dit is zo anders. Dichterbij en intenser. Ik word daar helemaal blij van. Mevrouw kan niet meer zo goed lopen en fietsen, dus we rusten nogal eens onderweg. Laatst bij mooi helder weer zijn we naar de Dommel gereden en daar op een bankje in de zon gaan zitten, met een dekentje om ons heen. Dan zie je alle voorbijgangers blij verrast reageren.”